Epilog

Louis

3 miesiące wcześniej

- Podoba ci się? - spytał mnie Harry.
- Przestań, nie mam na to czasu.
- Ale podoba? - uśmiechał się.
- Harry!
- Podoba! Jestem bardzo ładna, zwariowana, idealna dla ciebie - szturchnął mnie lekko.
- Mówię ci, że nie mam na to czasu!
- Skoro sprawa z Eleanor skończona, to czemu nie? - czemu nie? To bardzo proste.
- Bo ona mnie nie lubi.
- Louis? Ty chyba żartujesz, zacznij ją podrywać to od razu będzie twoja. Trochę zabawy nikomu jeszcze nie zaszkodziło?
- Tyle, że ja... nie szukam teraz niczego poważnego, nie chcę się zakochać.
- Nie zakochasz się! Musisz żyć, a nie leżeć zdołowany i rozmyślać o swojej ex. Nie zakochasz! Gwarantuję ci to! To tylko przygoda. Chodź.

Teraźniejszość

- Ona cię kocha! Louis, nie pozwól jej jechać. Popełniłam dużo błędów, ale chcę to teraz naprawić. Tylko ty możesz ją zatrzymać! - krzyczała płaczliwie Alicja.
- Jak to... kocha mnie? - nie mogłem w to uwierzyć, myślałem że ona nic do mnie nie czuje. Nic a nic.
- Kocha durniu! Jedź po nią! Proszę!
Nie czekałem długo, zerwałem się szybko i wsiadłem do samochodu. Nie mogłem znieść myśli, że ona mogłaby wyjechać... bez pożegnania. Dopiero teraz to zrozumiałem. Pola to nie była zwykła dziewczyna. Nigdy takiej nie spotkałem, była wyjątkowa i po prostu... była miłością mojego życia. Zatrzasnąłem drzwi od auta i ruszyłem na lotnisku. W środku było wiele osób. Szukałam ekranu z napisem Paryż. Gdy go ujrzałem mój wzrok przykuła piękna dziewczyna odwrócona do mnie plecami.
- Pola! - krzyknąłem i biegłem w jej stronę. Skierowała swoje spojrzenie w moją stronę. Byłem coraz bliżej i zobaczyłem, że z jej oczu lecą łzy. Byłem już przy niej i ją utuliłem.  - Proszę cię, nie leć. 
- Louis, czemu wczoraj cię nie było? - spytała mnie. 
- Myślałem, że nie chcesz mnie widzieć, ale rozmawiałem z Alicją i ona...
- Ci... - położyła palce na moje usta. Była taka piękna.
- Maski może są już zdjęte - zacząłem, wspominając to co przekazali mi chłopacy - ale teraz to wszystko jest prawdą. Teraz jestem szczery Pola, nie leć. Błagam. 
- Nie zmienię decyzji - wyznała, a ja poczułem ucisk w brzuchu. 
- Kocham cię Pola, kocham cie najmocniej na świecie. Proszę cię! - błagałem ją, nie mogłem jej stracić. Była dla mnie wszystkim. 
- Louis... - moje imię wypowiadała tak perfekcyjnie, że nawet gdyby tylko to do mnie mówiła zakochałbym się w niej. 
- Błagam, nie leć - a tamtej chwili byłem zdolny zrobić wszystko, byle nie leciała. 
- Kocham cię - serce mi stanęło. - Kocham cię jak jeszcze nikogo. Boże Louis jak ja cię kocham - pocałowałem ją czule i przytuliłem mocno. Czemu dopiero teraz? Czemu? Położyłem swoje dłonie na jej gładkich policzkach. Spojrzałem głęboko w jej piękne, niebieskie oczy.  
- Zostań, dla mnie. 
- Nie mogę, to i tak nie wyszłoby - co mam zrobić?! Cholera!
- Kocham cię. Proszę - byłem zdesperowany. Pragnąłem tylko tego. 
- Też cię kocham! Zawsze będę kochać -Pocałowała mnie. - Ale muszę lecieć, muszę zacząć od początku. 
- Pola, proszę. Błagam! Co mam zrobić? - nie mogłem uwierzyć, że ją tracę. Tak po prostu.
- Nie zapomnij o mnie - przutuliłem ją i pocałowałem w czubek głowy. Czułem, że płaczę. Jeszcze chwila i zrobiłbym to samo. - Kocham cię - szepnęła mi do ucha. Oddaliła się, wzięła walizkę i ruszyła dalej. Obserwowałem jej każdy ruch, tak by wszystko zapamiętać. Bałem się, że już nigdy jej nie zobaczę. Odwróciła się do mnie jeszcze ostatni raz. 

- Nigdy nie zapomnę - wyszeptałem. To tak bolało. Chciałem do niej podbiec, wziąć na ręce i iść do samochodu. A potem żyć długo i szczęśliwie. Razem. Stałem bez ruchu. Poli już nie było, odeszła, ale ja tam stałem. Koło mnie zaczęło zbierać się tłumy fanek. Zacisnąłem pięści. Szedłem przez lotnisko a ludzi mi się przyglądali. 

- Kurwa! - pobiegłem do kosza na śmieci i go kopnąłem. - Kurwa, kurwa! 

Byłem wściekły! Kobieta mojego życia odeszła. Znajdowałem się przed lotniskiem. Nie byłem w stanie jechać w tamtej chwili samochodem. W pewnym momencie podszedł do mnie mężczyzna, około w moim wieku. Blondyn z zielonymi oczami. 

- Zostaw ją w spokoju - powiedział. 

- A ty to niby kto? 

- Leo. Jestem jej chłopakiem. Wyjechała tylko i wyłącznie przez ciebie, więc daj jej spokój! 

- Leo, ten Leo? - wszystko jasne.

- Ona cię nienawidzi, kochamy się więc daj jej w końcu spokój - miałem ochotę mu walnąć. 

- Kochacie się? - spytałem. Czyli on nic nie wiem. 

- Tak! - prawie, że krzyczał. 

- Więc bądźcie szczęśliwi. Dbaj o nią - otworzyłem drzwi od samochodu i wsiadłem do środka. Odpaliłem auto i ruszyłem do domu. Jeżeli Pola chcę być z Leo to niech z nim będzie. Dla mnie najważniejsze było to, by ona była szczęśliwa. Nic więcej. Ale ja z niej nie zrezygnuję, nigdy. Wszedłem do domu.

- I..? - spytali chłopacy. 

- Nie ma jej - usiadłem na kanapie - Wyjechała. 

Tydzień później siedziałem przy filiżance herbaty. W ręku trzymałem gazetę. Na dole widniało zdjęcie Poli. Wpatrywałem się w nią przez jakieś 15 minut. Była taka śliczna, nie mogłem nadal uwierzyć w to, że jej teraz tu nie ma. W Londynie, przy mnie. 

- Louis - Eleanor krzyczała z kanapy. - No chodź już tutaj. 

- Tak, tak - odłożyłem gazetę i ruszyłem w stronę swojej dziewczyny. 

Trzeba żyć dalej? Prawda? Miłość nie wybiera a ja cieszę się, że ją przeżyłem. Prawdziwą miłość. Nigdy nie przypuszczałabym, że będę tak mocno kochać Polę Fido. Kochać ją jak cholera. 

Moim marzeniem zawsze było napisanie opowiadania. I to zrobiłam! Moi kochani czytelnicy! Nawet nie wiecie z jakim podekscytowaniem czytałam wszystkie komentarze. Nie spodziewałabym się 500 wyświetleń a mam ponad 2000. To jest naprawdę niesamowite. Chciałabym serdecznie podziękować tym, którzy są tu od samego początku, tym którzy dołączyli później i tym którzy są tu teraz pierwszy raz. Kocham was!

A więc, to opowiadanie pisałam dla siebie, bo zawsze chciałam to zrobić, ale widzę, że historia was zainteresowała. Więc pytanie kieruję do was : CHCECIE CIĄG DALSZY? Jeżeli komentarzy będzie wiele to zrobię to. Napiszę część drugą, bo przyśniło mi się dziś wiele pomysłów.

Kto chcę drugą część ten komentuje. I to nie jest żart, bo zrobię TO tylko pod warunkiem dużej liczby KOMENTARZY. 

Dziękuję za każde wyświetlenie, każdy przeczytany wyraz i każdą minutę poświęconą temu blogowi. 

Odpowiedź poznacie niebawem... :)

KOCHAM WAS I NIE ZAPOMNĘ TEJ PRZYGODY DO KOŃCA ŻYCIA!